وقت مرگ است؛ کجایی؟ پسرم! منتظرم            تا در این لحظه بیایی به سرم، منتظرم

زهـر، بـار سفـر آخـرتم را بسته است            تا نگـاه تو شـود هـمـسـفـرم، منـتـظرم

مــادرم آمــده و مــنــتـظـر رفـتـن مـن            تا جـوادم تو بـیـایی بـه بـرم، منـتظـرم

آتش هجر تو از زهر، جگر سوزتر است            تا بـیـایی بـنـشـانـی شـررم، مـنـتـظـرم

گل من! تا که تو را بوسم و بسپارم جان            بر لبم آمده جـان؛ محـتـضرم، منتظرم

خویـشـتـن را بـرسـان تا نرسـیده اجـلم            تا کـنی جـلـوه‌ای اندر نظـرم، منتظـرم

تا بـیـایی و گـذاری سـر مـن در دامـن            که من آسوده ز جان در گذرم، منتظرم

 زودتر هرچه بـیـایی، کنی آسوده‌تـرم            پا سوی قبله، نظر سوی درم، منتظرم